เมื่อวันศุกร์ที่ 28 มีนาคม พ.ศ.2568 เวลา ประมาณบ่ายโมงเกือบครึ่ง ทำที่นั่งทำงานอยู่ในสำนักงานก็รู้สึกว่าเวียนหัวบ้านหมุนขึ้นมา โดยตอนนั้นผมนั่งยกขาขึ้นบนเก้าอี้อยู่ในท่าขัดสมาธิ สักพักรู้สึกว่าตัวโครงหนักจนเก้าอี้โยกเลย ผมเปิดลิ้นชักเพื่อคว้านหายาแก้ปวดเวียนหัวตามเคยชิน จนได้ยินเสียงเพื่อนร่วมงานตะโกนว่าแผ่นดินไหวรีบหนีเร็ว
ผมที่นั่งทำงานอยู่ในชั้น 3 ของอาคาร 4 ชั้นก็หันมองรอบด้านว่าอ้าวเราไม่ได้บ้านหมุนหรอกรึเนี่ย เก้าขาออกจากเก้าอี้เปิดประตูห้องไปได้เจอกับเสียงผู้คนเดินกันลงบันไดดังลั่นพร้อมพูดคุยกันว่าแผ่นดินไหว ผมก็เดินตามไปด้วยความเร่งรีบ แต่ไม่ถึงกับวิ่งเพราะตัวอาคารไม่ได้แสดงท่าทีน่าอันตรายอย่างใด พร้อมกับหยิบโทรศัพท์แจ้งคนทางบ้านให้ระวังตัว
จนลงมาถึงด้านล่างตึกก็มองหาว่าควรไปยืนหลบทางไหนดี ท่ามกลางแดดแรงจ้าขนาดนี้ ผมเลือกต้นไม้พุ่มเล็กไม่ใหญ่มากนักเป็นที่หลบพักกาย พร้อมได้ยินเสียงโวกเวกว่าบ้านหมุนบ้าง แผ่นดินไหวบ้าง จอแจไปหมด ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นเช็คข่าว พบว่าเกิดแผ่นดินไหวขนาด 7 - 8 ริกเตอร์ที่ประเทศพม่า ยังคิดอยู่ว่าทำไมสั่นแรงจนมาถึงจังหวัดพระนครศรีอยุธยาได้
จนมีประกาศว่าให้เดินทางกลับบ้านได้ก่อนเวลา จึงได้รอดูเพื่อความปลอดภัยแล้วขึ้นไปเอารถที่จอดบนอาคารจอดรถ ออกมาเพื่อเดินทางกลับบ้าน โดยขากลับเจอกับรถติดอย่างหนัก เพราะทุกคนต่างเดินทางออกมาอย่างเร่งรีบในเวลาเดียวกัน
กลับถึงบ้านพูดคุยกันถึงเหตุการณ์นี้ว่าเกิดไรขึ้นพึ่งเคยพบเคยเจอในชีวิตเป็นครั้งแรก กับประสบการณ์แผ่นดินไหว พอตัวเองปลอดภัยแล้วก็เช็คข่าวเพื่อนฟูง ญาติพี่น้องมีใครเป็นอะไรบ้าง ก็ไปเจอข่าวตึกถล่ม ช่างน่าใจหายคิดถึงคนที่ทำงานอยู่ในนั้นคงออกมาไม่ทันเป็นแน่
ขอเก็บบันทึกนี้ไว้เป็นประวัติชีวิตครั้งหนึ่งของนายอบที่ได้พบเจอกับเหตุการณ์แผ่นดินไหวเป็นครั้งแรก จากข้อมูลที่สืบหามาก็พบว่าในไทยนี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่มีแล้วหลายครั้ง เพียงแต่ไม่ได้แรงจนรู้สึกได้ ส่วนที่แรงจนเกิดความเสียหายก็มีเพียงไม่กี่ครั้ง ไม่รู้ว่าช่วงชีวิตนี้จะได้พบเจออีกหรือป่าว อย่างไรก็ขอให้ปลอดภัยไว้ก่อนนะตัวผม
